داشتم وب گردی میکردم که یک مصاحبه از سیامک انصاری و همسرش دیدم. به این کاری نداشتم. اما برام جالب شد در جستجوی فرش چرا این صفحه ظاهر شد؟ در نتیجه جستجو پاسخ این پرسش کاشف به عمل آمد بَه! سیامک انصاری، همین بازیگر معروف خودش یه پا فرشی خَفَنه!
در بخشی از این گفتگو آمده بود:
سيامك: من بچه خيابان بهار شيراز هستم. شاید باید تاجر فرش می شدم!
-قبل از اينكه وارد دنياي بازيگري شوي چه كار مي‌كردي؟
سيامك: من خيلي وقتها با پدرم كار مي‌كردم. كار در مورد فرش و گليم و توليدات آن هميشه مورد علاقه‌ام بوده. در حال حاضر هم اين كار را دنبال مي‌كنم. البته آن وقتها كه محصل بودم به پدرم كمك مي‌كردم اما نه به عنوان شغل... اصولا تمام كساني كه پدرشان در بازار تهران كار فرش يا صادرات داشتند يك دوره‌اي با پدر كار كرده‌اند. حالا بعضي‌ها جذب كار شده‌اند، بعضي‌ها سراغ كارهاي ديگر رفته‌اند. همين رفت و آمد‌ها باعث شد از بچگي نسبت به صنعت فرش شناخت كافي پيدا كنم.
-در ادامه مصاحبه یه چیزایی سیامک در مورد فرش گفت که نشنیده بودم. برام جالب بود. میگه:
تکه های فرش های پوسیده را به هم می چسبانم که اسمش پچ ورک و در موردش اینطوری توضیح میده:
سيامك: پچ ورک بازيابي تكه‌هاي فرش‌هايي است كه پوسيده‌اند، چيزي كه به‌نظر مي‌رسد ديگر به درد نمي‌‌خورد. اين تكه‌هاي فرش كنار هم دوخته مي‌شوند و به پشت آن چسب زده مي‌شود. درواقع قطعه‌اي از نبوك به آن وصل و شيرازه‌كاري شده و آماده فروش مي‌شود. به صورت صنعتي نمي‌توان روي پچ‌ورك كار كرد فعلا به صورت كارگاهي آن را پيش مي‌بريم. نكته جالب اين است كه پچ‌ورك‌‌ها كنار وسايل قديمي كه ما جمع‌آوري كرده‌ايم خودشان را نشان مي‌دهند و از ابتدا تصميم نداشتيم كه اينها را با هم براي فروش بگذاريم.
به این ترتیب مشخص میشه سیامک انصاری هم از اون عرشی های فرشیه
برچسب‌ها: سیامک انصاری, فرش, پچ ورک, قالی
