از خرداد سال گذشته تا امروز باید هر دو ماه یک شماره از طره منتشر می‌شد که نشد. این تأخیر در انتشار به معنی کم‌کاری و سستی از سوی خانوادۀ طره نبوده است و هیچ‌یک از اعضای این خانواده در درازای این چند ماه دیرکرد از اندیشۀ طره غافل نبوده‌اند. طره در بخش اجرایی و فکری با کمتر مشکلی روبرو بوده‌ است اما شوربختانه در تأمین منابع مالی و کمینه‌هایی که برای چاپ و انتشار بایسته است دشواری‌هایی گریبانش را گرفته است. چنان‌که حافظ شیرازی می‌سراید: «ما ز یاران چشم یاری داشتیم...» اما در شماره‌های نخست و دوم و سوم و چهارم هیچ یاری و یاوریِ مادی و معنوی از سوی یاران و جامعۀ فرش به طره نرسید. حتا آنان ‌که توانستند سنگی هم در راهش انداختند. یاورها و یاری‌ها کمابیش از بیرون جامعۀ فرش رسید چنان‌که بر ما مسلم گشت که دلسوزان فرش ایرانی بیرون از دایرۀ جامعۀ فرشی ایستاده‌اند. طره نوپا است و برای ایستادن روی پای خود نیازمند پشتیبانی. بنای کار طره از آغاز بر این بود که دولت مستعجل نباشد و به‌رغم ناهمواری‌ها دوام بیاورد. اکنون پس از چهار شماره، طره جامۀ نو به تن کرده است و قبراق‌تر به نظر می‌رسد! پدیدآورندگانش هم پرورده‌تر شده‌اند و اندک‌اندک به اعضای خانوادۀ طره افزوده می‌شود. شما نیز به این خانواده بپیوندید. خوش آمدید!

پی نوشت: اداره کردن یک نشریه با هیبت طره واقعا مشکله! امیدوارم که با همراهی فرشی ها و علاقمندان به هنر - صنعت فرش دستباف این مسیر برای طره و طره ای ها هموارتر بشه.